«Πέσε χάμω στη γη και πάρε στα χέρια σου το χώμα, τις πέτρες. Κατέβα στις ακροθαλασσιές και πιάσε τα βότσαλα και την άμμο. Και βούτα βαθιά, μέσα στο νερό της θάλασσας, για να δεις τι θησαυρούς κρύβει μέσα της… – άλλοι κόσμοι, που όμως θα σου ανοίξουνε ίσως νέους ορίζοντες, και για τον τρόπο που θα δουλεύεις απάνω στο έδαφος της γης».

Γιατί «η αρχιτεκτονική είναι γ ε ω γ ρ α φ ι κ ή και φυτρώνει στον κάθε τόπο όπως τα δέντρα, οι θάμνοι και τα λουλούδια»

(Άρης Κωνσταντινίδης, ημερολογιακά του σημειώματα 1937-1990)

Ο τόπος και τα ίχνη του είναι η κατευθυντήρια γραμμή για μας τους icnhi architects. Οι μελέτες μας ξεκινούν από την επαφή με το τοπίο, την απτότητά του, την ταυτοτητά του, τις ιστορίες που έχει να μας πει. Είτε πρόκειται για ένα κυκλαδονήσι είτε για ένα αστικό τοπίο, αφουγκραζόμαστε τον χώρο, ανατρέχουμε στην ιστορία και τον χαρακτήρα του τόπου είτε στα διδάγματα της μοντέρνας κληρονομιάς και προσπαθούμε να παρέμβουμε όσο γίνεται πιο ήπια σε αυτόν. Εστιάζουμε σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά, μελετάμε τον τόπο, το περιβάλλον και τη φυσιογνωμία του και σχεδιάζουμε.

Τους παλιούς καιρούς τα υλικά προστάτευαν την λαϊκή αρχιτεκτονική. Δημιουργούσαν με ό,τι πρόσφερε ο τόπος, εξού και η κλίμακα είναι σε αρμονία με τη φύση. Σήμερα καλούμαστε να πιάσουμε ξανά την άμμο και τα βότσαλα, να ακούσουμε τις ανάγκες του τόπου και του πλανήτη, να σχεδιάσουμε ηθικά και τοπικά, να επανεφεύρουμε τη γεωγραφικά εντοπισμένη κλίμακα, να εντοπίσουμε σύγχρονους τρόπους δόμησης, να δουλέψουμε στην κατεύθυνση όσων μας συνδέουν με το οικοσύστημα, τις τεχνογεωγραφίες κάθε περιοχής. Να σχεδιάσουμε ό,τι θέλει ο τόπος. Να αφήσουμε όσο πιο λίγα και ουσιαστικά ίχνη μπορούμε.